راهکارهای مورد استفاده والدین در خانه و مدرسه
آیا به تازگی تشخیص داده شده که کودک شما در یادگیری ناتوانی دارد؟ آیا فوراً در مورد اینکه کودکتان چطور از عهده مدرسه برمی‌آید نگران شدید؟ کاملاً طبیعی است که بهترین‌ها را برای فرزندتان بخواهید، با اینکه این مسئله مهم است اما هدف نهایی نیست. کمک به کودکان ناتوان در یادگیری باعث ایجاد یک زندگی شاد و رضایت‌بخش است. با تشویق و حمایت درست، کودک شما می‌تواند در خود اعتماد به نفس ایجاد کند و برای موفقیت در زندگی پایه‌ریزی محکمی داشته باشد.
نویسنده: Kendra Cherry
مترجم: رؤیا کریمی جنابی
در مواجهه با ناتوانی در یادگیری، حوزه‌ی دید وسیعی داشته باشید
همه‌ی بچه‌ها به عشق، تشویق و حمایت نیاز دارند اما برای بچه‌هایی که ناتوان در یادگیری هستند، چنین تقویت‌های مثبتی می‌تواند اعتماد به نفس بالایی ایجاد کند و همچنین آن‌ها را مصمم می‌کند که به راهشان ادامه دهند حتی اگر دشوار باشد.
در جستجو برای یافتن راه‌های کمک به این کودکان، به یاد داشته باشید که باید راه‌هایی را بیابید که به آن‌ها کمک کند تا به خودشان کمک کنند. کار شما به عنوان والدین درمان ناتوانی در یادگیری نیست بلکه ارائه‌ی ابزارهای احساسی و اجتماعی به کودکتان است که با بهره‌گیری از آن‌ها بتواند بر چالش‌ها غلبه کند. در دراز مدت مواجهه و غلبه بر چالشی مثل ناتوانی در یادگیری می‌تواند به کودکتان کمک کند که قوی‌تر و انعطاف پذیرتر شود. یک روش خوب، مشکلات مرتبط با ناتوانی یادگیری را حل نمی‌کند بلکه به فرزند شما امید و اعتماد به نفس می‌دهد تا بتواند درک کند که همه چیز خوب خواهد شد و سرانجام موفق خواهد شد.
راهکارهایی برای برخورد با ناتوانی یادگیری فرزندتان
همه چیز را مدنظر داشته باشید، مشکل ناتوانی یادگیری حل نشدنی نیست:
به یادداشته باشید که هرکسی ممکن است با مانع روبرو شود. این بستگی به شما دارد که به عنوان پدر و مادر چگونه در امر کمک به کودکان ناتوان در یادگیری اقدام کنید و به فرزند خود یاد دهید که چگونه با موانع روبرو شود بدون آن‌که سردرگم شود یا اشتیاقش را از دست دهد. نگذارید امتحانات، بوروکراسی مدارس و کاغذ بازی‌های بی‌پایان شما را از آنچه واقعاً مهم است منحرف کند. مهم حمایت کامل عاطفی و اخلاقی از فرزندتان است.
کارشناس خود باشید:
تحقیقات خود را انجام دهید و از پیشرفت‌های جدید در ارتباط با برنامه‌ها، درمان‌ها و تکنیک‌های آموزشی "ناتوانی در یادگیری" با خبر باشید. اوایل ممکن است وسوسه شوید برای یافتن راه حل به دیگران (معلم‌ها، درمانگرها و پزشکان) متکی باشید؛ اما شما بهترین کارشناس فرزندتان هستید پس دست به کار شوید و به دنبال ابزاری باشید که فرزندتان برای یادگیری نیازمند است.
حامی کودک خود باشید:
شما ممکن است بارها و بارها برای کمک خاص برای فرزندتان مجبور به صحبت باشید. نقش خود را به عنوان والدین پویا بپذیرید و روی مهارت‌های ارتباطی خودکار کنید. گاهی اوقات ممکن است دلسرد شوید اما با آرام و منطقی بودن و همچنین محکم بودن می‌توانید تفاوت بزرگی برای فرزند خود ایجاد کنید.
به یادداشته باشید که تأثیر شما بر دیگران ارجحیت دارد:
فرزند شما راهنمایی‌های شما را دنبال می‌کند. اگر با خوش‌بینی، سخت‌کوشی و شوخ‌طبعی با چالش‌های یادگیری روبرو شوید کودک شما دیدگاه شما را قبول می‌کند یا حداقل مشکلات را به‌عنوان یک دست‌انداز می‌بیند نه به عنوان یک مانع بزرگ. انرژی خود را روی یادگیری چیزهایی متمرکز کنید که به فرزندتان کمک می‌کند و آن را به بهترین نحو انجام دهید.
به‌جای تمرکز روی ناتوانی‌ها روی توانایی‌ها تمرکز کنید
کودک شما با ناتوانی در یادگیری معرفی نمی‌شود. ناتوانی در یادگیری یک نقطه ضعف را نشان می‌دهد، اما نقاط قوت زیادی وجود دارد. به استعدادهای فرزندتان تمرکز کنید. زندگی و برنامه‌های فرزند شما نباید حول ناتوانی‌اش در یادگیری بچرخد. فعالیت‌هایی که در آن‌ها سرآمد است را پرورش دهید و زمان زیادی را به آن اختصاص دهید.
تشخیص اختلال در یادگیری
با شناخت انواع مختلف اختلالات یادگیری و نشانه‌های آن، می‌توانید چالش‌های بخصوصی که فرزندتان با آن روبرو خواهد شد را کشف کنید و یک برنامه‌ی درمانی مناسب برایش پیدا کنید.
راهکار اول
مسئولیت تحصیل کودکتان را بر عهده بگیرید
در این دوره‌ای که درآمدها پائین و مدارس بودجه‌ای ناکافی دارند، نقش شما در آموزش فرزندتان از همیشه مهم‌تر است. نباید کنار بنشینید و منتظر باشید کس دیگری مسئولیت فراهم کردن ابزارهای یادگیری کودکتان را بر عهده بگیرد. شما می‌توانید و باید نقش فعالی در آموزش کودکتان داشته باشید.
اگر نیاز تحصیلی مشخصی وجود داشته باشد، مدرسه ملزم به ایجاد برنامه‌ی تحصیلی انفرادی (IEP) می‌باشد که از لحاظ تحصیلی فایده دارد اما لزوماً یادگیری کودک را افزایش نمی‌دهد. این استاندارد آموزشی ممکن است، برای والدینی که شرایط بهتری را برای فرزندشان می‌خواهند. آگاهی از قوانین خاص آموزشی و راهنمای خدمات مدرسه، به شما کمک می‌کند به بهترین وجهی از فرزندتان در مدرسه حمایت کنید. فرزند شما شایسته‌ی انواع خدمات حمایتی و کمک‌های فراوان می‌باشد؛ اما مدرسه ممکن است هیچ یک را در اختیارش قرار ندهد مگر آن‌که شما بخواهید.
راهکارهایی برای ارتباط با مدرسه‌ی فرزندتان
اگر فقط به‌طور شفاهی حامی فرزندتان باشید، دچار مشکل خواهید شد. شما برای آموزش مناسب فرزندتان به ارتباطات بالاتر، مهارت‌های مذاکره و اعتماد به نفس لازم برای دفاع از حقوق فرزندتان نیاز دارید.
اهداف خود را مشخص کنید:
قبل از جلسات، آنچه را که می‌خواهید انجام دهید را بنویسید. مشخص کنید که مهم‌ترین موضوع چیست و در چه موردی می‌خواهید مذاکره کنید.
شنونده‌ی خوبی باشید:
بگذارید مسئولین مدرسه نظرات خود را شرح دهند. اگر کسی چیزی گفت که متوجه نشدید، توضیح بیشتر بخواهید. "چیزی که شما گفتید این است ..." این می‌تواند به درک متقابل کمک کند.
راه‌حل‌های جدید ارائه دهید:
شما امتیاز این را دارید که بخشی از آن سیستم نیستید پس می‌توانید نظرات جدیدی داشته باشید. تحقیقات خود را انجام دهید و دنبال مثال‌هایی بگردید که مدارس دیگر انجام داده‌اند.
تمرکز داشته باشید:
سیستم مدرسه با کودکان زیادی سر و کار دارد، اما شما فقط در رابطه با فرزند خودتان هستید. کاری کنید که تمرکز جلسه روی فرزند شما باشد. مکرراً نام فرزند خود را ببرید، از کلی‌گویی پرهیز کنید و خود را برای بحث و جدل‌های بزرگ‌تر مشتاق نگهدارید.
آرام، مثبت و خونسرد باشید:
با تصور اینکه همه می‌خواهند به شما کمک کنند به جلسه بروید. اگر حرف متأسف کننده‌ای گفتید به‌سادگی عذرخواهی کنید و دوباره بحث را سر و سامان بدهید.
به زودی تسلیم نشوید:
اگر از پاسخ مدرسه راضی نبودید، دوباره تلاش کنید.
شناخت محدودیت‌های سیستم مدرسه
بعضی اوقات والدین دچار اشتباه می‌شوند و همه‌ی وقت و انرژی خود را به‌عنوان تنها راه حل برای فرزندشان، صرف مدرسه می‌کنند. بهتر است بدانید شرایط مدرسه شاید هیچ وقت برای فرزند شما عالی نباشد. مقررات زیاد و بودجه‌ی ناکافی حاکی از آن است که خدمات و کمک‌هایی که فرزند شما می‌گیرد، ممکن است همان نباشد که شما پیش‌بینی می‌کردید. این مسئله ممکن است سبب استرس، عصبانیت و ناامیدی شما شود.
سعی کنید بفهمید که مدرسه فقط یک قسمت از راه حل مشکل کودک شماست پس استرس خود را پشت سر بگذارید. روش شما (برای حمایت، تشویق و خوش‌بینی) طولانی‌ترین اثر را بر فرزندتان دارد.
راهکار دوم
مشخص کنید که فرزندتان چگونه بهتر یاد می‌گیرد.
هرکسی چه ناتوان در یادگیری باشد و چه نباشد، روش خاص خود را برای یادگیری دارد. بعضی افراد با دیدن یا خواندن بهتر یاد می‌گیرند و بعضی با گوش کردن و برخی دیگر با عمل کردن. شما می‌توانید با شناخت روش اولیه‌ی یادگیری کودک ناتوان در یادگیری، به او کمک کنید.
فرزند شما چگونه یاد می‌گیرد؟ دیدن، شنیدن یا کارهای عملی؟ زمانی که بفهمید کودک شما از چه روشی بهتر یاد می‌گیرد، می‌توانید برای اطمینان از روش یادگیری که در مدرسه و خانه به کار می‌رود قدم بردارید. فهرست زیر به شما کمک می‌کند تا روش یادگیری فرزندتان را مشخص کنید.
آیا فرزند شما از طریق دیدن یاد می‌گیرد؟
اگر چنین باشد، کودک شما بیشتر با دیدن یا خواندن یاد می‌گیرد. باید درس و امتحان به‌صورت تصویری باشد نه شفاهی. یادداشت‌های نوشتاری، دستور العملها، نمودارها، جداول، نقشه‌ها و تصاویر می‌تواند مفید باشد. ممکن است نقاشی، خواندن و نوشتن را دوست داشته باشد و همین‌طور ممکن است هجی کردنش خوب باشد.
آیا فرزند شما از طریق گوش دادن یاد می‌گیرد؟
اگر چنین باشد، با گوش کردن بهتر یاد می‌گیرد. در محیط‌هایی که یک نفر سخنرانی می‌کند بهتر یاد می‌گیرد و در گزارش‌ها و امتحان‌های شفاهی خوب است. بحث‌های کلاسی، دستورالعمل‌های شفاهی و مطالعه‌ی گروهی می‌تواند مفید باشد. ممکن است به موزیک، زبان‌ها و اجرا روی صحنه علاقه‌مند باشد.
آیا فرزند شما از طریق کارهای عملی یاد می‌گیرد؟
اگر چنین باشد، از طریق کارهای عملی و حرکتی بهتر یاد می‌گیرد. با حرکت کردن، لمس کردن، کشف کردن و خلق کردن بهتر یاد می‌گیرد. کارهای دستی، کلاس‌های آزمایشگاهی، ابزارهای کمک آموزشی، نمایش‌های طنز و اردوها می‌تواند مفید باشد. ممکن است ورزش، نمایش، رقص، ورزش‌های رزمی و کارهای هنری را دوست داشته باشد.
مطالعه‌ی راهکارها برای گروه‌های مختلف یادگیری
راهکارهای مناسب برای گروه دیداری:
از کتاب، ویدیو، کامپیوتر، ابزار کمکی دیداری و فلش کارت استفاده کنید. از یادداشت‌های دسته‌بندی شده و با رنگ‌های مختلف نوشته شده و با ماژیک علامت‌گذاری شده استفاده کنید. از خلاصه، نمودار و فهرست استفاده کنید. از نقاشی و تصاویر (خصوصاً رنگی) استفاده کنید. در کلاس هم از یادداشت‌های خلاصه استفاده کنید.
راهکارهای مناسب برای گروه شنیداری:
مواد درسی و یادداشت‌ها را بلند بخوانید. برای حفظ کردن از لغات در ارتباط با هم و تکرار شفاهی استفاده کنید. از روش مطالعه‌ی گروهی و بحث کردن استفاده کنید. از طریق نوار یا وسایل ضبط دیگر برای گوش دادن به کتاب‌ها استفاده کنید. از یک دستگاه ضبط صوت برای دوباره گوش کردن درس‌ها استفاده کنید.
راهکارهای مناسب برای گروه عملی:
از دست‌ها استفاده کنید. آزمایش انجام دهید و به اردو بروید. از ابزارهای یادگیری عملی استفاده کنید مثل نقش بازی کردن و مدل‌سازی. در گروه‌های کوچک درس بخوانید و در خلال آن چند بار استراحت کنید. از بازی‌های تقویت حافظه و فلش کارت استفاده کنید. به همراه موزیک درس بخوانید.
راهکار سوم
به‌جای موفقیت در مدرسه به موفقیت در زندگی فکر کنید
موفقیت برای افراد مختلف تعریف‌های متفاوتی دارد؛ اما امیدها و آرزوهای شما برای فرزندتان شاید فراتر از یک کارنامه‌ی تحصیلی خوب باشد. شاید آرزو داشته باشید آینده‌ی فرزندتان شامل یک شغل خوب و روابط رضایت‌بخش باشد. مثلاً یک خانواده‌ی خوب و احساس رضایت خاطر داشته باشد.
نکته اینجاست که موفقیت در زندگی (چیزی فراتر از موفقیت در مدرسه) به تحصیلات بستگی ندارد بلکه بستگی دارد به رضایتمندی از خود، توان درخواست کمک و کمک کردن به دیگران و علیرغم وجود مشکلات، اراده‌ی ادامه‌ی تلاش، توان برقراری روابط سالم با دیگران و سایر خصیصه‌هایی که به راحتی نمی‌توان آن‌ها را مثل نمرات درسی اندازه گرفت.
تحقیقی که به مدت بیست سال بچه‌های ناتوان در یادگیری را تا بزرگ‌سالی مورد مطالعه قرار داد، شش نوع موفقیت در زندگی را به‌عنوان نتیجه‌گیری مشخص کرد که به شرح ذیل می‌باشد:
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع یک:
خودآگاهی و اعتماد به نفس
برای بچه‌های ناتوان در یادگیری، خودآگاهی (شناخت نقاط ضعف و قوت خود و شناخت استعدادهای خاص) و اعتماد به نفس بسیار حائز اهمیت است. درگیری‌ها در کلاس ممکن است سبب شود تا کودکان در مورد توانایی‌های خود شک کنند یا توانشان زیر سؤال برود. از کودکتان بخواهید تا فهرستی از نقاط ضعف و قدرت خود تهیه کند. در مورد نقاط ضعف و قدرت خود با او صحبت کنید. کودکتان را تشویق کنید تا با بزرگ‌سالانی که ناتوانی یادگیری دارند صحبت کند و از آن‌ها در مورد چالش‌ها و همین‌طور توانایی‌های آن‌ها سؤال کند. با کودکتان روی فعالیت‌هایی کار کنید که در توان اوست. این کار سبب ایجاد احساس موفقیت و لیاقت در او می‌شود. به کودکتان کمک کنید تا توانایی‌ها و امیال خود را پرورش دهد. احساس تمایل و مهارت دریک حوزه ممکن است الهام‌بخش تلاش سخت در سایر حوزه‌ها باشد.
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع دو:
فعال بودن
کسی که فعال است توانایی تصمیم‌گیری و اقدام برای حل مشکلات یا رسیدن به اهداف را دارد؛ اما برای اشخاص ناتوان در یادگیری، فعال بودن شامل خود حمایتی هم هست (برای مثال درخواست صندلی در ردیف جلوی کلاس) و همچنین مسئولیت انتخاب‌ها را بر عهده گرفتن.
در مورد حل مشکلات با کودکتان صحبت کنید و تجربه‌ی خودتان در برخورد با مشکلاتتان در زندگی را با او به اشتراک بگذارید. از او بپرسید چگونه با مشکلات مواجه می‌شود. مشکلات در او چه احساسی ایجاد می‌کنند؟ چطور تصمیم می‌گیرد که چه‌کاری باید انجام دهد؟
اگر فرزندتان برای انتخاب یا عمل کردن مردد است، سعی کنید موقعیت‌های مطمئنی ایجاد کنید تا خودش اوضاع را خوب بررسی کند. مثل انتخاب غذا برای شام یا پیدا کردن راه حل برای مشکل برنامه‌ریزی.
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع سه:
استقامت
استقامت یعنی راندن رو به جلو بدون توجه به شکست‌ها و چالش‌ها، یعنی انعطاف پذیری برای تغییر برنامه‌ها هنگامی که جواب نمی‌دهد. کودکان (بزرگ‌سالان) ناتوان در یادگیری ممکن است به خاطر ناتوانی‌شان نیاز داشته باشند بیشتر و به مدت طولانی‌تری تلاش کنند.
با کودک خود درباره‌ی دفعاتی که استقامت کرده صحبت کنید و اینکه چرا راهش را ادامه داده؟ داستان‌هایی را با او به اشتراک بگذارید در مورد مواقعی که تسلیم نشدید. در مورد معنای ادامه‌ی راه حتی اگر سخت باشد با او صحبت کنید. در مورد پاداش‌های کار سخت و همچنین فرصت‌هایی که با تسلیم شدن از دست می‌روند، صحبت کنید. وقتی کودکتان سخت کار می‌کند اما به هدفش نمی‌رسد، از امکانات دیگر برای جلو رفتن با او صحبت کنید.
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع چهار:
توانایی تنظیم اهداف
توانایی تنظیم اهداف قابل‌دسترسی و واقع بینانه، مهارتی حیاتی برای موفقیت در زندگی است. همچنین انعطاف پذیری در تنظیم اهداف بر اساس تغییر شرایط، محدودیت‌ها یا چالش نیز جزء این مهارت است. به کودکتان کمک کنید تا چند هدف کوتاه مدت یا دراز مدت خود را نوشته و مراحل و زمان رسیدن به آن‌ها را یادداشت کند. هرچند وقت یک‌بار در مورد پیشرفتش با او صحبت کنید و اگر لازم بود اهداف را تنظیم کنید. در مورد اهداف کوتاه و بلند مدت خود و همچنین آنچه به هنگام مواجهه با موانع انجام می‌دهید، با او صحبت کنید. وقتی به یکی از اهدافش می‌رسد با هم جشن بگیرید. اگر هدف مشخص‌شده سخت باشد، به او بگویید که چرا و چگونه می‌تواند برنامه‌ها و اهداف خود را طوری تنظیم کند که امکان‌پذیر شوند.
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع پنج:
دانستن چگونگی دریافت کمک
سیستم‌های حمایتی پرقدرت برای افراد ناتوان در یادگیری کلیدی هستند. افراد موفق در صورت نیاز، توانایی درخواست کمک را دارند. آن‌ها همچنین برای حمایت دیگران دست به کار می‌شوند. به کودک خود کمک کنید تا روابط خوبی را با دیگران ایجاد کند. الگوی دوست یا فامیل خوب بودن را به او نشان دهید تا فرزندتان درک کند که کمک و حمایت دیگر آنچه معنایی دارد. در موقعیت‌های خانوادگی به او نشان دهید که چگونه درخواست کمک کند. مثال‌هایی از افراد نیازمند به کمک را به او نشان دهید؛ و اینکه آن شخص چگونه درخواست کمک کرد و چرا این درخواست برایش خوب بود. سناریوهایی برایش ایجاد کنید که در آن نقش کسی را داشته باشد که درخواست کمک دارد.
ناتوانی در یادگیری و موفقیت نوع شش:
توانایی کنترل استرس
اگر کودکان ناتوان در یادگیری، بیاموزند که چگونه استرس را کنترل و خود را آرام کنند، خیلی بهتر می‌توانند بر مشکلات غلبه کنند. از کلمات برای مشخص کردن احساسات استفاده کنید؛ و به کودک خود کمک کنید تا احساسات بخصوص را بشناسد. از او بپرسید با چه واژه‌هایی می‌تواند استرس را توصیف کند. آیا او می‌تواند تشخیص دهد که چه زمانی در استرس قرار دارد؟ فرزند خود را تشویق کنید تا فعالیت‌هایی که باعث کاهش استرس می‌شود را بشناسد و در آن‌ها شرکت کند. فعالیت‌هایی مثل ورزش، بازی، موزیک یا نوشتن در یک نشریه. از او بخواهید فعالیت‌ها و موقعیت‌های استرس‌زا را تشریح کند. سناریوهای استرس را تحلیل کنید و در مورد سردرگمی ناشی از استرس و نا امیدی ناشی از آن صحبت کنید.
تشخیص استرس در فرزندتان
آگاهی از راه‌های مختلفی که استرس خود را نمایان می‌سازد، حائز اهمیت است. وقتی فرزندتان در استرس قرار دارد، ممکن است رفتاری متفاوت با شما بروز دهد. برخی نشانه‌های استرس مشخص‌تر هستند مثل اضطراب، مشکل در خواب و نگرانی‌هایی که تمام نمی‌شوند؛ اما برخی افراد که شامل کودکان هم می‌شود، وقتی در استرس قرار می‌گیرند: یا متوقف می‌شوند یا گوشه‌گیر می‌شوند و یا عقب‌نشینی می‌کنند. مشاهده‌ی این نشانه‌ها کار ساده‌ای است. به دنبال رفتارهایی باشید که خارج از معمول است.
راهکار چهارم
بر روی عادات و روش زندگی سالم تأکید کنید.
عقل سلیم می‌گوید یادگیری همان‌قدر که شامل مغز می‌شود، شامل بدن هم می‌شود؛ اما عادات غذایی، خواب و ورزش فرزند شما ممکن است خیلی مهم‌تر از آن چیزی باشد که شما فکرش را می‌کنید. اگر کودکان ناتوان در یادگیری درست غذا بخورند و ورزش و خواب کافی داشته باشند، بهتر می‌توانند تمرکز کنند و می‌توانند سخت‌تر کار کنند.
ورزش:
ورزش فقط برای بدن خوب نیست بلکه برای فکر هم مفید است. ورزش جسمی منظم، تغییر بزرگی در حس و حال، انرژی و نظم فکری ایجاد می‌کند. کودک ناتوان در یادگیری خود را تشویق کنید تا در فضای بیرون حرکت و بازی کند. ورزش منظم نه تنها او را خسته نمی‌کند و باعث فراموشی درس‌ها نمی‌شود، بلکه به او کمک می‌کند تا در طول روز هوشیار و دقیق باشد. ورزش یک درمان مهم برای استرس و نا امیدی است.
خواب:
کودک شما چه ناتوان در یادگیری باشد و چه نباشد، اگر خوب استراحت نکند در یادگیری دچار مشکل می‌شود. بچه‌ها نسبت به بزرگ‌ترها به خواب بیشتری نیاز دارند. به‌طور متوسط کودکان زیر سن مدرسه به یازده تا سیزده ساعت خواب نیاز دارند. بچه‌های ابتدایی به ده تا یازده ساعت خواب و نوجوانان به هشت و نیم تا ده ساعت خواب نیاز دارند. می‌توانید با تعیین ساعت خواب، مطمئن شوید که کودکتان به اندازه‌ی کافی می‌خوابد. نوع نوری که از صفحات الکترونیک (کامپیوتر، تلویزیون، آی پد، آی پاد، ویدیوهای پرتابل و غیره) ساطع می‌شود، سبب فعال شدن مغز می‌شود؛ بنابراین شما می‌توانید حداقل یک یا دو ساعت قبل از خاموش کردن چراغ‌ها، این وسایل را خاموش کنید.
رژیم غذایی:
یک رژیم غذایی مقوی و سالم می‌تواند به رشد و نمو کودک شما کمک کند. رژیم غذایی حاوی حبوبات، میوه، سبزیجات و پروتئین به بالا بردن تمرکز فکری کمک می‌کند. مطمئن شوید که کودک شما با صبحانه روزش را شروع می‌کند و فاصله‌ی بین وعده‌های غذایی‌اش از چهار ساعت بیشتر نشود. این سبب ثابت ماندن سطح انرژی او می‌گردد.
تشویق عادات سالم احساسی
همان‌طور که کودکان را به داشتن عادات جسمانی سالم تشویق می‌کنید، به داشتن عادات احساسی سالم هم تشویق کنید. درست مثل شما، چالش‌های پیش رو ممکن است سبب ناامیدی آن‌ها نیز بشود. به کودکان ناتوان در یادگیری، زمان بدهید تا عصبانیت، نا امیدی و احساس عدم موفقیت را ابراز کند. به آنچه می‌خواهند بگویند، گوش کنید و فضا را برای ابراز احساسشان باز بگذارید. این به آن‌ها کمک خواهد که با احساسات خود رابطه برقرار کنند و حتی بتوانند خود را آرام کنند و به احساساتشان نظم دهند.
راهکار پنجم
مواظب خودتان هم باشید.
بعضی اوقات، سخت‌ترین کار برای والدین مواظبت از خودشان است. اما برای کمک به کودکان ناتوان در یادگیری نباید نیاز های خود را نادیده بگیرند. وقتی نیازهای خودتان را نادیده بگیرید، برآوردن نیازهای فرزندتان کار ساده‌ای است؛ اما اگر از خودتان مواظبت نکنید، در معرض خستگی مفرط قرار می‌گیرید. خیلی مهم است که به نیازهای احساسی و جسمی خودتان اهمیت دهید. با این کار برای فرزندتان در محیطی سالم قرار خواهید داشت. اگر در استرس باشید، خسته باشید یا از نظر احساسی تهی باشید، نمی‌توانید به فرزند خود کمک کنید. در صورتی که شما آرام و متمرکز باشید، بهتر می‌توانید با کودک خود رابطه برقرار کنید؛ و به او کمک کنید که آرام و متمرکز باشد. همسرتان، دوستانتان و اعضای خانواده تان می‌توانند یار مفیدی برای شما باشند. باید راهی برای شریک کردن آن‌ها بیابید. همین‌طور باید یاد بگیرید که در صورت نیاز درخواست کمک کنید.
راهکارهایی برای مواظبت از خود
راه‌های ارتباطی را باز بگذارید:
راه‌های ارتباطی را با همسر، خانواده و دوستان خود باز بگذارید. هرگاه لازم بود از آن‌ها کمک بخواهید.
مواظب خودتان باشید:
با تغذیه‌ی خوب، ورزش و استراحت کافی مواظب خود باشید.
از معلم‌ها، درمانگرها و معلم‌های خصوصی کمک بخواهید:
هر زمان که برای مسئولیت‌های روزانه‌ی تحصیلی نیاز به کمک داشتید از آن‌ها کمک بخواهید.
یاد بگیرید چگونه در زندگی خود، استرس را کنترل کنید:
در طول روز زمانی را برای استراحت اختصاص دهید و استرس خود را کاهش دهید.
در مورد کودک ناتوان در یادگیری، با خانواده و دوستان خود صحبت کنید:
بعضی خانواده‌ها ناتوانی کودک خود را مانند یک راز نگاه می‌دارند. در صورتی که برای کمک به کودکان ناتوان در یادگیری شناخت نسبت به این افراد بسیار مهم است. در خوش بینانه‌ترین حالت، انگار آن را به چشم یک گناه یا مایه‌ی شرمندگی می‌دانند. غافل از اینکه ممکن است دوستان و فامیل شما فکر کنند که رفتارهای کودک شما ناشی از تنبلی یا بیش فعالی است. در صورتی که اگر آن‌ها بدانند که مشکل چیست، می‌توانند به پیشرفت فرزندتان کمک کنند. در خانواده، خواهر و برادرهای دیگر ممکن است فکر کنند که کودک ناتوان در یادگیری بیشتر مورد توجه است. برای او نظم زیادی در نظر نمی‌گیرند. بین او و بقیه تبعیض قائل می‌شوند. حتی اگر بچه‌های دیگر شما بدانند که ناتوانی در یادگیری مشکلات خاصی به دنبال دارد، بازهم ممکن است دچار احساس حسادت و فراموش‌شدگی بشوند. والدین می‌توانند این احساسات را کنترل کنند. باید به سایر کودکان اطمینان بدهند که آن‌ها را هم دوست دارند. می‌توانند با سهیم کردن اعضای خانواده در کارهای روزانه‌ی کودک ناتوان در یادگیری و کمک به انجام تکالیفش، به بقیه‌ی خواهرها و برادرهایش، اطمینان دهند که آن‌ها را هم دوست دارند.