انگلیسی استاندارد یک اصطلاح بحث‌انگیز است برای شکلی از زبان انگلیسی که توسط افراد تحصیل‌کرده نوشته و صحبت می‌شود. علامت اختصاری SE هم به معنای انگلیسی نوشتاری استاندارد است. بر طبق گفته‌ی " تام مک آرتور "، آکسفورد (1992):" اصطلاح انگلیسی استاندارد، تعریف ساده‌ای دارد اما به‌گونه‌ای استفاده می‌شود که حتی تحصیل کرده ترین افراد هم ممکن است به طور کامل ندانند که این اصطلاح به چه چیز اطلاق می‌شود ".
نویسنده: Richard Nordquist
مترجم: رؤیا کریمی جنابی
مثال‌ها و مشاهدات
• اصطلاح انگلیسی استاندارد هم به گونه‌های واقعی زبان و هم به نورم ایده آل انگلیسی مورد قبول در اکثر موقعیت‌های اجتماعی اطلاق می‌شود. به عنوان یکی از گوناگونی‌های زبان، انگلیسی استاندارد، زبانی است که در بیشتر صحبت‌های عمومی به کار می‌رود و همچنین در عملکرد معمولی مؤسسات اجتماعی آمریکایی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
رسانه‌های خبری، دولت، حرفه‌های مرتبط با قانون، معلم‌های مدارس ما و اساتید دانشگاه‌ها نه‌تنها انگلیسی استاندارد را زبانی می‌دانند که در ارتباطات خود و نوشتارهای بحث‌انگیز به کار می‌رود بلکه آن را زبانی می‌دانند که در صحبت کردن عمومی هم به کار می‌رود. پس انگلیسی استاندارد با آنچه به طور معمول به عنوان زبان یاد داده می‌شود متفاوت است. چراکه کودکان بدون آن‌که آموزش داده شوند، می‌توانند صحبت کنند. (راهنمای امریکن هریتیج برای کاربرد و سبک معاصر. هوگتون میفلین، 2005)
• ما نیاز داریم که انگلیسی استاندارد را بشناسیم اما باید آن را به شیوه‌ای منتقدانه، تحلیلگرانه و در محتوی تاریخ زبان بشناسیم. همچنین نیاز داریم نظم گونه‌های غیراستاندارد را هم بشناسیم. اگر از این طریق به دستور نویسان خوب و بد نزدیک شویم، مطالعه زبان عامل رهایی بخشی است که نه‌تنها به طور صرف فراگیران را با جایگزین کردن کاربرد اجتماعی نامناسب زبان با کاربرد زبان شناسانه‌ی زبان، از شر این کاربرد رها می‌سازد بلکه مشخص می‌کند که افراد تحصیل‌کرده چه زبانی به کار می‌برند و با چه روش‌های زبان شناسانه‌ای از آن زبان استفاده می‌کنند. (ادوین ال. باتیستلا، زبان نامناسب: آیا بعضی از واژه‌ها بهتر از دیگر واژه‌ها هستند؟ انتشارات دانشگاه آکسفورد،2005).
قراردادهای ضمنی کاربرد زبان
قراردادهای کاربرد زبان شناسانه، ضمنی هستند. قوانین انگلیسی استاندارد توسط تریبون مجلس قانون‌گذاری نشده‌اند بلکه بر اساس یک توافق تلویحی در جامعه‌ای از نویسندگان، خوانندگان و ویراستاران به وجود آمده‌اند. این توافق می‌تواند در طول زمان و در یک پروسه‌ی برنامه‌ریزی نشده و غیرقابل کنترل مانند نوسانات مد، تغییر کند.
در سال‌های 1960 هیچ مقام رسمی‌ای تصمیم نگرفته بود که مردان و زنان محترم اجازه دارند به نشانه‌ی احترام کلاه و دستکش خود را در بیاورند، یا در سال‌های 1990 خالکوبی و استفاده از پیرسینگ هم همین حالت را دارد؛ و حتی هیچ مقامی قدرتمندی مثل مائو هم نتوانسته جلوی این تغییرات را بگیرد. در شرایطی مشابه، قرون نویسندگان محترم، با خود انتصابی کردن حافظان زبان، دستورات به فراموشی سپرده را نادیده گرفته‌اند. (استیون پینکر، می 2012).
مزیت انگلیسی استاندارد
انگلیسی استاندارد نوع بخصوصی از انگلیسی است که توسط افراد تحصیل‌کرده برای انواع مختلف کلام عمومی که شامل اخبار، انتشارات و مکالمات با افراد غیر صمیمی می‌شود، مناسب شناخته‌شده است. انگلیسی استاندارد در سراسر دنیا یکسان نیست. برای مثال: کاربران آمریکایی انگلیسی استاندارد می‌گویند: first floor در حالی‌که کاربران انگلیسی می‌گویند ground floor یا این که آمریکایی‌ها می‌گویند: I have just gotten a letter در حالی که انگلیسی‌ها می‌گویند: I have just got a letter و یا این که آمریکایی‌ها می‌نویسند: center, color درحالی‌که انگلیسی‌ها می‌نویسند centre, colour؛ اما این تفاوت‌های منطقه‌ای در مقایسه با توافق‌نامه‌ای سطح بالا درباره‌ی این که کدام فرم را باید به عنوان استاندارد در نظر گرفت خیلی محدود هستند. با این همه انگلیسی استاندارد هم مانند تمام زبان‌ها در گذر زمان تغییر می‌کند...
مهم این است که بدانیم انگلیسی استاندارد به طور ذاتی برتر از هیچ انگلیسی دیگری نیست: مخصوصاً این که این زبان منطقی‌تر، دستوری‌تر و یا پرمعناتر نیست. فقط این که استفاده از یک فرم استاندارد مورد توافق که توسط همه‌ی کاربران و در هرکجا آموخته می‌شود، عدم قطعیت، سردرگمی، عدم فهمیده شدن و مشکلات برقراری ارتباط را کاهش می‌دهد (آر. ال تراسک فرهنگ گرامر انگلیسی، انتشارات پنگوئن، 2000).
منشأ انگلیسی استاندارد
به‌راستی مؤثرترین عامل افزایش کاربرد انگلیسی معیار اهمیت لندن به عنوان مرکز انگلستان بود. زبان لندنی به عنوان یک گویش جنوبی شروع شد و به عنوان یک گویش مرکزی پایان یافت. در قرن پانزدهم گویش متحدی در خاورمیانه متداول شد که زبان لندن هم با آن همراه شد. ما نمی‌توانیم به اهمیت کشورهای شرقی بی‌توجه باشیم که در اصل مسئولیت این تغییر را بر عهده داشتند. تاریخچه‌ی انگلیسی استاندارد تقریباً تاریخ لندن است. (البرت سی. باگ و توماس کیبل، تاریخ زبان انگلیسی، چاپ پنجم،2002).
گونه‌های انگلیسی استاندارد
در حال حاضر چنین چیزی به نام انگلیسی استاندارد وجود ندارد که انگلیسی آمریکایی یا استرالیایی یا غیره نباشد. هنوز یک استاندارد بین‌المللی وجود ندارد. به این صورت که هنوز نشریات نمی‌توانند یک استانداردی برای انگلیسی داشته باشند که در بند ناحیه‌ها نباشد (گونل ملچرز و فیلیپ شاو، انگلیسی‌های دنیا: مقدمه. آرنولد، 2003).